Van welk seizoen houd jij het meest?

Je denkt dan niet direct aan de herfst. Ik las een boek met de intrigerende titel ‘Geloven in seizoenen’. Het begint met de herfst. Daar zitten we nu zeker in. De bladeren verkleuren en vallen van de bomen. Het is ook de tijd van de oogst. De herfst maakt melancholisch. ‘Het is weer voorbij die mooie zomer’. Het kan ook herfst zijn in de kerk. In Johannes 6 vers 66 staat: ‘Toen trokken veel leerlingen zich terug en gingen niet verder met hem mee’. Dit is herkenbaar. De kerken zijn minder vol. Het doet pijn om dat te constateren. Het verhaal uit Johannes 6 gaat verder. In vers 67 staat: ‘Jezus vroeg nu aan de twaalf: ‘Willen jullie soms ook weggaan?’ De gemeente van Christus wordt kleiner, maar er zijn er ook die blijven en een prachtige veelkleurige herfstboom vormen. In vers 68 staat: Simon Petrus gaf antwoord: ‘Naar wie zouden we moeten gaan, Heer? U hebt woorden van eeuwig leven’. Hij wil Jezus voor geen goud missen. Petrus blijft, het is de vrucht van bezinning op wat voor hem echt van waarde is. Misschien liep je eerder mee met de massa. Iedereen hoorde immers bij een geloofsgemeenschap. Nu is het een bewuste keuze. In vers 69 staat: ‘en wij geloven en weten dat u de heilige van God bent.’ Geloven is vertrouwen in wat je nog niet ziet, zoals in de knoppen van de bomen al nieuw leven verborgen zit. Daar mag je op vertrouwen.  

Het is pijnlijk dat minder mensen betrokken zijn bij kerk en geloven. Je kunt het vergelijken met een boom die zijn bladeren verliest in de herfst. Het levert een andere veelkleurige boom van gelovigen. De vrucht van het verlies is dat je beseft hoe kostbaar je geloof is. In de knop zit de langverwachte toekomst van God met de mensen verborgen. Ik vind de herfst een hoopvolle tijd. 

Ds. Aafke Nicolai van Stavoren en Hindeloopen (aafkejnicolai@gmail.com)