Landen

Het is best lastig om weer thuis te komen na een mooie en indrukwekkende reis naar Rwanda. Het is alsof je lichaam hier wel geland is maar de geest nog niet. Ik hoorde een mooi verhaal van een westerse ontdekkingsreiziger met een aantal dragers onderweg in Afrika. De dragers gaan langs de kant van de weg zitten wachten. De reiziger verwondert zich en vraagt ‘Waarom gaan jullie zitten? ‘. Zij antwoorden ‘Wij wachten op de ziel’. Zoiets ervaar ik nu ook. Wanneer ik ’s nachts even wakker ben zie ik de mensen in Rwanda, het landschap, de geuren en geluiden, het is zo anders dan in ons Nederland. Het valt op dat er veel jongeren zijn. Oude mensen zie je bijna niet, die zijn meer uitzondering.  Dit komt door de genocide die in 1994 plaatsvond. Een hele generatie ontbreekt. Wat mij het meest heeft verwonderd dat na de genocide het volk van Rwanda de kracht gevonden heeft om op te staan. De inwoners van Rwanda willen verder en vinden een weg om met dit verleden om te gaan. Overal zie je gedenkplaatsen.  Elk voorjaar zijn er 100 dagen van gedenken, zolang duurde de genocide.  ‘Never again’ staat op de memorials. Het christelijk geloof geeft hun de kracht om de weg te gaan van vergeving en verzoening.  Ik heb er alle vertrouwen in dat het met de hulp van God zal lukken. In Rwanda zouden ze nu zeggen ‘Halleluja, Amen’. Voor wie meer wil lezen over onze reis naar Rwanda, dat kan via https://www.kerkinactie.nl/projecten/friesland-voor-rwanda 

Ds. Aafke Nicolai, predikant van de protestantse gemeente te Stavoren en Hindeloopen (aafkejnicolai@gmail.com)